چرا خداوند امامت را در کودک قرار داد؟

---

   برخی ممکن است سوال کنند: چه ضرورتی دارد که کودک امام باشد در حالی که مورد شک و تردید عدّه‌ای قرار می‌گیرد؟
   پاسخ: ممکن است عواملی چند در این انتخاب موثر باشد:
1. امتحان مردم؛ زیرا با اثبات امامت طفل از راه معجزه و جهات دیگر، انسان مورد امتحان قرار می‌گیرد که چگونه در برابر حق تسلیم گردد، همان گونه که حضرت عبدالعظیم حَسَنی علیه‌السلام مورد امتحان قرار گرفت.
2. برای اثبات این که امامت این شخص از جانب خداوند است؛ زیرا اگر امامان تنها در بزرگسالی به مقام امامت نائل می‌شدند، ممکن بود کسانی گمان کنند که مقامات و کمالات آنان همگی اکتسابی است ولی در طفل صغیر هیچ گاه این گمان برده نمی‌شود و اگر طفلی فضایلی در حدّ امامت داشت شکّی نیست که از جانب خداوند است.
3. برای اثبات این که مقام و منزلت بر اساس لیاقت است نه بزرگی سنّ، چنان که در جریان فرماندهی اُسامة بن زید چنین بود، در حالی که عدّه‌ای از صحابه بر عزل او اصرار داشتند پیامبر اکرم صلی الله علیه و آله به جهت لیاقت وی، اصرار بر فرماندهی او داشت.
4. از آن جا که تا امام رضا علیه‌السلام امامان را یکی پس از دیگری به شهادت می‌رساندند، سنّت الهی بر این قرار گرفت که از امام جواد علیه‌السلام امامت در سنین پایین قرار گیرد تا این که حاکمان جور و ظلم امامت آنان را باور نکرده و آن‌ها را نکشند، تا این که نوبت به امام زمان عجل الله تعالی فرجه الشریف رسید و از آن جایی که دشمنان اهل بیت متوجّه شده و به این امر واقف شدند که امامت در سنین کودکی نیز ممکن است، لذا قصد داشتند تا حضرت مهدی علیه‌السلام را از همان ابتدای ولادت به قتل برسانند، لذا خواست خداوند بر این تعلّق گرفت که او را از هنگام ولادت در پشت پرده غیبت نگه دارد. 

منبع
رضوانی، علی‌اصغر، مردم می‌پرسند! پرسش و پاسخ پیرامون امام زمان (عج)، عطر عترت، 1389.