برای ظهور امام زمان نباید دعا کنیم چرا که تعجیل در این کار مخالف آیات و روایات شیعه و سنی است. این گزاره درست است یا غلط؟
شتابزدگی نسبت به ظهور:
در میان دستورات و اشارات ائمه در باب دعا برای تعجیل در فرج امام زمان(عج) به احادیثی از ائمه معصومین (علیهم السلام) بر می‌خوریم که از شتابزدگی نسبت به ظهور امام زمان(عج) نهی کرده‌اند.
اما چگونه این تناقض میان زیاد دعاکردن برای امام زمان و نهی شدن نسبت به شتابزدگی ظهور آن حضرت بر طرف میشود؟
در ابتدا باید به این نکته متذکر بشویم که این گمان نادرست است.
شتابی که در روایات آمده و نسبت به آن نهی صورت گرفته بر سه گونه است:
1. شتابی که موجب یاس و نا‌‌امیدی از ظهور امام زمان بشود.
این موضوع به این دلیل بیان شده که فرد به دلیل کم صبری و ناشکیبایی می‌گوید: اگر ظهور شدنی بود، هم‌اکنون واقع می‌شد و به تاخیر افتادن آن، فرد را به سوی انکار صاحب الزمان سوق می‌دهد.
2. شتابی که منافی تسلیم فرمان خداو رضا به قضاء و حکم خدا باشد.
اینگونه شتاب برای ظهور، اگر ظهور عقب بیافتد، فرد را به سوی انکار حکمت آفریدگار بلند مرتبه می‌کشاند.
3. شتابی که سبب پیروی از گمراهان و گمراه کنندگان و بدعت گذاران بشود.
بیان این موضوع به این سبب است که پیش از ظاهر شدن علامت‌های حتمی ظهورکه از پیشوایان معصوم روایت شده، عده‌ای در سدد فریب افراد به واسطه آن علائم بر‌می‌آیند که منجر به فریب خوردن مردم میشود. به واسطه همین عجله فرد به پیروی و حمایت از آن افراد سودجو بر می‌آید.
تذکر این نکته در پایان می‌تواند راه‌گشا باشد:
عجله کردن بر دو قسم است:
عجله مذموم
به این معنی است که انسان خواستار انجام گرفتن چیزی پیش از رسیدن وقت آن بوده باشدکه ار جهت عقل و نقل زشت و ناپسند است.
عجله ممدوح
آن است که شخص در اولین فرصت امکان، تحقق یافتن امری را بخواهد. چون ظهور امام زمان(عج) از اموری است که به خواست خدا ممکن است جلو بیفتد و منافع و آن نیز بی‌شمار است، هر مومنی که بر این باور باشد برخود واجب می داند که جدیت کند تا در اولین زمانی که صلاحیت ظهور در آن باشد، خداوند آن را برساند. در عین حال صبر کند و تسلیم باشد تا آن هنگام فرارسد.
